“Śnieg” – Ryūnosuke Akutagawa

Opowiadanie “Śnieg” (Yuki) opublikowane zostało po raz pierwszy 1 maja 1926 roku w piśmie Shinshōsetsu. To pierwsze polskie tłumaczenie tego krótkiego tekstu, w sam raz na chłodny zimowy dzień. No i niesamowita gratka dla fanów twórczości Ryūnosuke Akutagawy, bo różni się on od tekstów, z których autor najbardziej słynie.

Pewnego pochmurnego zimowego popołudnia spoglądałem przez okno wagonu pociągu linii Chūō na góry. Góry, oczywiście, były całkowicie białe. Ale nie był to kolor śniegu – raczej kolor bliższy skórze gór. Kiedy tak patrzyłem na góry, wróciło do mnie pewne wspomnienie…

Wydarzyło się to jakieś cztery czy pięć lat temu, także w pochmurne zimowe popołudnie. Byłem w atelier mojego znajomego, przed rozklekotanym piecykiem rozmawiałem z nim i jego modelką. Na ścianach nie było nic poza namalowanymi przez niego obrazami olejnymi. Modelka z włosami ściętymi na krótko paliła cygaro. Była wyjątkowo piękna, niczym dziecko z mieszanego związku. Jednak z jakiegoś powodu miała wyrwane wszystkie rzęsy.

Rozmowa przeszła na temat przejmującego zimna ostatnimi czasy. Mój znajomy opowiedział, jak ziemia w ogrodzie odczuwa zmiany pór roku. A zwłaszcza jak przeczuwa nadejście zimy.

– Innymi słowy, ziemia też żyje – podsumował, napychając fajkę tytoniem i patrząc na nasze twarze. Nic nie odpowiedziałem i dalej popijałem bezwonną kawę.

Malarz chyba za to wywarł wrażenie na modelce z włosami ściętymi na krótko. Uniosła czerwone powieki, wypuściła z ust krąg dymu i podążyła za nim wzrokiem. Patrząc później w pustą przestrzeń, powiedziała do siebie:

– To tak jak ze skórą. Odkąd zaczęłam tę pracę, ciągle mam z nią problemy.

Pewnego pochmurnego zimowego popołudnia spoglądałem przez okno wagonu pociągu linii Chūō na góry. Góry, oczywiście, były całkowicie białe. Ale nie był to kolor śniegu – raczej kolor bliższy suchej ludzkiej skórze. Kiedy tak patrzyłem na góry, nagle przypomniała mi się modelka. Ta nietypowo wyglądająca dziewczyna bez ani jednej rzęsy.