Kakuzō Okakura

Kakuzō Okakura (1862–1913) był akademikiem cenionym przede wszystkim za rozwój sztuki w Japonii. Był autorem zaledwie trzech książek, z których najbardziej znana jest Księga herbaty, opublikowana po angielsku w 1906 r. Zgodnie z życzeniem ojca Okakura kształcony był wedle tradycji angielskiej, a także wiele podróżował po Europie, Stanach Zjednoczonych, Indiach i Chinach – konfrontował swoje obserwacje z tym, co znał z Japonii, i zachłystywał się wszystkim co obce. Jako młody chłopak słabo czytał i pisał po japońsku, lecz później w trakcie mieszkania w USA upierał się, by nosić kimono.

Jego dylematy egzystencjalne i poszukiwanie własnej tożsamości znalazły odbicie w Księdze herbaty, która stanowi gorzką krytykę podejścia Zachodu do Japonii oraz ignorancji i braku porozumienia międzykulturowego. Obserwował olbrzymie wpływy kultur zachodnich na Japonię i nawoływał do nawiązywania bliższych relacji z innymi krajami Azji (sam przyjaźnił się z bengalskim poetą Rabindranathem Tagore). Jednocześnie odegrał dużą rolę w procesie modernizacji Japonii, w ten sposób próbując też odpowiedzieć sobie samemu na pytanie, co dla niego oznacza bycie Japończykiem.