Aktualizowanie...
Rabindranath Tagore
Rabindranath Tagore (1861-1941) – indyjski poeta, prozaik, filozof, kompozytor, malarz, pedagog i pierwszy laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury pochodzący z Azji.
Urodził się w zamożnej rodzinie, w wieku 14 lat porzucił szkołę na rzecz nauki u prywatnych nauczycieli. Trzy lata później odbył podróż do Anglii. W wieku 16 lat zadebiutował opowiadaniem Żebraczka opublikowanym w czasopiśmie literackim „Bharati”.
W 1901 Rabindranath Tagore założył wraz z innymi nauczycielami eksperymentalną szkołę w Santiniketan (z sanskrytu Przystań Pokoju) dawny „uniwersytet leśny”, w której stosował zarówno indyjskie, jak i europejskie metody wychowawcze. W 1921 roku placówka przekształciła się w uniwersytet (Visva Bharati University).
W 1912 roku Tagore opublikował Pieśni ofiarne (Gitanjali), nagrodzone rok później Nagrodą Nobla w dziedzinie literatury. Od tamtego czasu sam tłumaczył swoje utwory na angielski albo zlecał tłumaczenie swoim krewnym. Na polski tłumaczony był m.in. przez Staffa czy Kasprowicza.
Deklarował się jako skrajny pacyfista i przeciwnik przemocy we wszystkich jej formach, nie interesował się polityką. Zajmowała go problematyka wychowania widziana poprzez kategorie prawdy i piękna, nie wychowania rozumianego jako system oświatowy.
Opublikował kilkadziesiąt tomów poetyckich, ponad sto opowiadań, kilkanaście powieści i utworów scenicznych, wiele rozpraw, artykułów i studiów. Sam reżyserował swoje sztuki i w nich grał.