Yukio Mishima (właśc. Kimitake Hiraoka, 1925–1970) uważany jest za jednego z najważniejszych autorów japońskich. Poza powieściami, których tematyka dotyczy głównie erotyki, śmierci, destrukcji i patriotyzmu, pisał eseje, poezję i sztuki teatralne.
Znany był ze swoich nacjonalistycznych poglądów, homoseksualizmu (mimo związków z kobietami i małżeństwa) i wierności bushidō – samurajskiemu kodeksowi zasad etycznych.
Głośno było o nim także po śmierci – Mishima popełnił seppuku, gdy jego publiczne wezwanie żołnierzy do zamachu stanu i przywrócenia cesarzowi jego dawnej pozycji nie przyniosło planowanego efektu.
W swoich książkach Mishima porusza kwestie, które były mu osobiście bliskie. Niektórzy bohaterowie ukrywają przed światem swój homoseksualizm, obawiając się społecznego odrzucenia, inni zaś nie mogą zaznać szczęścia w miłości, gdyż ich wybrańcy i wybranki (Mishima pisał niekiedy z perspektywy kobiet) nie stanowią wymarzonego ideału. Niektórych, jak bohatera Złotej pagody czy chłopców z O miłości. Ballada o uwięzi, cechuje egoizm i pycha, poczucie wyższości nad innymi, które zmieniają się w obsesję i każą im bawić się w boga zniszczenia, niosąc klęskę i śmierć.
Za opus magnum Mishimy uchodzi tetralogia Płodne morze. W czterech powieściach, które obejmują okres 1912–1960, Mishima opisuje losy i metamorfozę młodego japońskiego arystokraty i przelewa na papier własne lęki, pasje, fascynację autodestrukcją i pragnienie odrzucenia nowoczesności na rzecz tradycyjnych japońskich wartości. Uniwersalizm tła psychologicznego bohaterów jego książek, a jednocześnie głębokie osadzenie każdej historii w japońskim kontekście, uczyniło z pisarza poważnego kandydata do literackiej Nagrody Nobla w 1968 r.; ostatecznie wyróżnienie otrzymał Yasunari Kawabata, a Mishima całkowicie popierał tę decyzję komisji.