In Sensorium: Notes for My People autorka konstruuje w taki sposób, w jaki tworzy się zapachy: zaczyna od nut bazowych, przechodzi przez nuty serca aż do nut głowy. Same zapachy są w tej historii motywem przewodnim, służą Tanaïs do napisania na nowo historii Azji Południowej, a w szczególności opisania losów Bengalczyków. Sama jako pochodząca z Bangladeszu muzułmanka, queerowa pisarka i twórczyni perfum, buduje narrację w opozycji do zastanych patriarchalnych porządków, rządzących przez setki lat na kolonizowanej ziemi. Opisuje funkcjonowanie systemu kastowego, akty przemocy wobec Dalitów i muzułmanów, przywołuje akty wykorzystywania i poniżania kobiet z różnych warstw społecznych. Pisze o związkach między starożytnymi tekstami religijnymi, a konstruowanym przez Brytyjczyków i Braminów opresyjnym systemem opartym na dominacji.
Przeplatając wątki z przeszłości z elementami własnej biografii, autorka ustanawia siebie częścią historii o pokoleniowej traumie, w której kraj, należący do niej, jej przodków i przodkiń, jest cały czas ogałacany z cennych zasobów i dewaluowany. Jednocześnie Tanaïs ujawnia osobiste historie: drobne namiętności, językowe uwikłania; przywołuje krajobrazy dzieciństwa, powroty do ziemi macierzystej i związane z tymi wszystkimi obszarami zapachy. In Sensorium to forma z pogranicza, jest w części dziennikiem, w części pracą artystyczną, skupioną na przepisywaniu historii. Sprawia, że generuje się jakaś bliskość między opowiadającą, „jej ludźmi” i tymi, którzy to czytają.
