Krótki, lecz pełen odwołań do kultur zachodnich i japońskich esej o różnicach między nimi i o esencji japońskości w odniesieniu do estetyki. Tanizaki krytycznie podchodzi zarówno do ślepego naśladowania wzorców zachodnich, jak i do odchodzenia Japończyków od wielu tradycji i pewnego rodzaju lekceważenia aspektów wizualnych w życiu codziennym. Prostota języka i pełen pasji wywód Tanizakiego urzekają od pierwszych stron i pozwalają czytelnikowi zauważyć rzeczy, na które wcześniej nie zwracał uwagi, a które stanowią istotę tego, jak żyjemy.
Saniwa –
Książka jest “przyjazna”. Styl Tanizakiego jest przyjemny, a książkę praktycznie się pochłania. Od czarnej deski do czarnej deski 🙂