Tajwan geograficznie jest odizolowaną wyspą, ale w swojej historii pozostawał w strefie wpływów Chin, Japonii i Europy. Mimo to, a może właśnie dlatego, silnie rozwijała się również literatura autochtońska, natywna – o czym dowiemy się z lektury Przewodnika po historii literatury Tajwanu. Książka powstała jako rozszerzenie stałej ekspozycji Narodowego Muzeum Literatury Tajwańskiej.
Założeniem twórców było w sposób skrótowy i prosty poprowadzić czytelnika przez chronologię zdarzeń, skupiając się na najważniejszych kierunkach i nurtach. Opowieść zaczyna się wiec od aborygeńskiej literatury oralnej, a kończy mniej więcej na latach dwutysięcznych. Jest to taka wiedza w pigułce – dodatkowo wzbogacona o ciekawe reprodukcje eksponatów wspomnianej wystawy (obrazy, okładki książek, zdjęcia, plakaty) – i punkt startowy do ewentualnych dalszych poszukiwań obcojęzycznych materiałów. Twórcy przewodnika świadomie, o czym piszą we wstępie, zdecydowali się nie zamieszczać przypisów ani bibliografii (w tym – niestety – również brak listy dostępnych w języku polskim przekładów literatury tajwańskiej), więc jesteśmy w tych poszukiwaniach pozostawieni trochę sami sobie.
