Sarasa miała dzieciństwo jak z bajki – w pięknym domu, jak z obrazka, u boku kochających się do szaleństwa rodziców, z którymi mogła zajadać na kolację lody, jeśli tylko któreś miało na to ochotę… Ten czar prysł, gdy jej ojciec zachorował. Krótko po jego śmierci, dziewczynka trafia pod pieczę ciotki, u której czeka ją jednak tylko niezrozumienie, przemoc i napastowanie. Sarasa gaśnie w oczach. Pewnego dnia, gdy mimo siekącego deszczu zostaje na placu zabaw, bo za żadne skarby nie chce wrócić do nowego domu, nad zmokniętym dzieckiem ktoś wyciąga parasol. Chcesz pójść do mnie? – pyta. To młody mężczyzna, który godzinami przesiaduje na ławce przy placu zabaw, czym u okolicznych dzieciaków zaskarbia sobie niepochlebne przydomki: lolicon, zboczeniec, pedofil…
U Fumiego, który okazuje się studentem z własnym przytulnym mieszkaniem, Sarasa znów odnajduje bezpieczną przystań. W świecie “na zewnątrz” trwają jednak poszukiwania zaginionego dziecka. Gdy para wychodzi na upragniony spacer do zoo, ktoś zawiadamia policję. Do sieci trafia nagranie z momentu zatrzymania “porywacza”, które już zawsze będzie prześladować Sarasę. Jeśli myślicie, że to już materiał na dobrą książkę, muszę Was ostrzec: to dopiero preludium. Powieść skupia się bowiem przede wszystkim na tym, co było potem – jak potoczyło się życie Sarasy, naznaczone kolejnymi dramatami i wyrzutami sumienia, że jako dziewięcioletnie dziecko nie potrafiła stanąć w obronie Fumiego, wyjaśnić przesłuchującym ją funkcjonariuszom, że była u niego bezpieczna. Losy tej dwójki znów się krzyżują, w pełnej melodramatycznych plot-twistów historii, od której trudno się oderwać.
Jeśli wyciskające łzy obyczajowe historie to coś dla Was, koniecznie wpiszcie nazwisko Yū Nagiry na listę obserwowanych autorek. Za Rurō no Tsuki pisarka otrzymała w 2019 roku nagrodę Hon’ya Taishō, a już w 2022 roku świętowała milion sprzedanych egzemplarzy powieści! Wydawnictwo przygotowało na tę okazję specjalną minimalistyczną zieloną oprawę.
