Słońce i stal ciężko zaklasyfikować do jakiegokolwiek gatunku, to trochę ponad stustronicowy tekst zawieszony między wyznaniem, a esejem, który sam Mishima już na wstępie nazywa “spowiedzią krytyczną”. Po raz pierwszy ukazał się w 1968 roku i stał się jednym z ważniejszych dzieł w dorobku artysty, dzięki któremu na chwilę można było zajrzeć do jego świata i lepiej zrozumieć sztukę jaką tworzy.
Z pozoru jest to historia pracy nad własnym ciałem (Mishima wierzył, że wyrzeźbiona sylwetka jest nieodzownym elementem szlachetnej śmierci), odkrywania własnej fizyczności, a także przygody z kulturystyką i kendō, ale w gęstej i mocno filozoficznej prozie można wyczytać coś jeszcze: zależność między sztuką a działaniem, poszukiwanie własnej tożsamości, czy też rozmyślania nad sensem japońskiej armii.
Esej wieńczy tłumaczenie napisanego przez Mishimę wiersza “Ikar”.
