Ramą powieści Uśmiechnięty wilk jest wspomnienie dorosłej już Yukiko. Wspomnienie o tym, jak przed czterdziestu laty, jako dwunastoletnia dziewczynka, wsiadła w przypadkowy pociąg z niemal sobie nieznanym siedemnastoletnim Mitsuo, by razem z nim wyruszyć w podróż. Zmieniając raz po raz pociągi, jadą bez celu i wcielają się w postaci z ulubionych powieści – tylko po to, by uciec choć na chwilę od przytłaczającej rzeczywistości. Czas ich podróży, rok 1959, to koniec pełnego biedy, głodu i traum społecznych okresu odbudowy Japonii po wojnie.
Wkrótce pomiędzy kolejnymi przesiadkami czytelnik wraz z dziećmi zapętla się w ich podróży już nie tylko w przestrzeni, lecz również w czasie. Powojenna rzeczywistość lat czterdziestych daje o sobie znać w różnych scenach, w których niczego nieświadomi podróżnicy, chcąc nie chcąc, muszą uczestniczyć. Przestępczość, epidemie, przymusowa praca i wszechobecne cierpienie – Yukiko i Mitsuo doświadczają wszystkiego na własnej skórze, a wplecione w tekst powieści artykuły z gazet przedstawiają poszczególne problemy w szerszym, bezdusznie obiektywnym kontekście. Odrealniona wędrówka staje się czymś więcej, a my możemy się poczuć niczym zagubione dusze, tułające się w buddyjskim cyklu wcieleń do czasu osiągnięcia oświecenia.
Yūko Tsushima wnikliwie i z pełną wrażliwością przedstawia dziecięcą psychikę, zniekształconą przez okrutne skutki wojny. Uśmiechnięty wilk to tekst piękny, zawierający bogactwo znaczeń, do którego warto będzie wrócić.
