Hiromi Itō to jedna z najsłynniejszych współczesnych japońskich poetek; nie bez powodu nazywana jest czasem „szamanką poezji” (wystarczy lektura choćby jednego z jej wierszy, żeby uświadomić sobie, jak trafne jest to określenie). Itō na wiele sposobów zrewolucjonizowała nie tylko samą poezję w Japonii, ale to jak w ogóle pisze się o byciu kobietą i kobiecym ciele; nie stroni od opisywania tego, co uznajemy za obrzydliwe i okrutne, miesza różne style mowy i pisze w taki sposób, że nie sposób nie wyobrazić sobie poetki stojącej przed nami, czytającej kolejne wersy niemalże w transie. Zresztą sama Itō wielokrotnie powtarzała, że poezja zbyt długo była uwięziona tylko na papierze i często czyta swoje wiersze publicznie. Jeśli myślicie, że recytacja wierszy to nudy, wyobraźcie sobie Hiromi Itō, która, jak na „szamankę” przystało, siedzi na podłodze i przygrywa sobie do Jestem Anjuhimeko, uderzając rytmicznie w bęben.
Twórczość Itō to także jeden z najważniejszych feministycznych głosów na japońskiej scenie literackiej: na przykład w Zabić Kanoko pisze o tematach takich jak depresja poporodowa, dzieciobójstwie, seksualnym pożądaniu, o masturbacji. W napisanym sporo później Wild Grass on the Riverbank (dostępny w wydanym po angielsku zbiorze Killing Kanoko / Wild Grass on the Riverbank) eksperymentuje jeszcze bardziej, mieszając świat jakby wyjęty z legend z autobiograficznymi elementami, tworząc przy tym mieszankę prozy i poezji, która często odpycha, żeby i tak zostać na dłużej w głowie. Polskie wydanie Zabić Kanoko zawiera nowy dobór wierszy, z których część, choć nie wszystkie, znalazły się wcześniej w angielskim wydaniu. Znajdziecie tu między innymi wiersze nawiązujące do Polski, na przykład utwór Polska na beczce prochu opisujący tęsknotę za ukochanym, odizolowanym przez wprowadzenie stanu wojennego.
Jeśli chcecie przeczytać coś całkowicie innego od tego, co mieliście w rękach do tej pory – koniecznie zapoznajcie się z twórczością Hiromi Itō. Jeśli jednak wiecie, że wiersze, w których pełno jest wszystkiego, co związane z cielesnością (jest tu i krew menstruacyjna, i rozkładające się trupy, i opisy genitaliów), to lepiej sobie odpuście. Polecam jednak wszystkim tym, którzy chcą się przekonać, że japońska poezja to nie tylko minimalizm i delikatność.
