Otwarłam po raz pierwszy Ametorę w księgarni, zaraz jak dotarła do Krakowa i od razu wiedziałam, że mi się spodoba. Spodziewałam się formy albumu – dużej ilości zdjęć i krótkich esejów – a zastałam ścianę tekstu i kilka czarno-białych fotografii. Ametora (japoński slangowy skrót od American traditional) to prawdopodobnie jeden z najbardziej kompleksowych przewodników po japońskiej modzie męskiej od czasów powojennych do wczesnych lat 2000.
Ale to nie tylko książka o ówczesnych trendach i formujących się “plemionach” (jap. zoku), o których przeczytacie też w The Obsessed: Otaku, Tribes, and Subcultures of Japan. To również historia wielu wizjonerów, którzy byli w stanie zaryzykować niemało, by przekonać do swoich racji cały naród, a po drodze stworzyli imponujące archiwum mody amerykańskiej, które obecnie analizuje cała branża. Znajdziecie tu masę anegdotek, którymi możecie szafować na imprezach, na przykład o tym, jak pewna nowelka napisana, żeby wyśmiać konsumpcjonizm młodych Japończyków, stała się dla nich niemalże świętą księgą – na jej zaledwie 106 stronach umieszczono 442 przypisy objaśniające zachodnie marki i najmodniejsze miejscówki, które nabożnie studiowali fani wszelkich nowości.
Nawet jeśli nie po drodze Wam z modą męską, polecam czytać Ametorę jako zapis pewnej epoki i zdeterminowanych przedsiębiorców, którzy rozkładali jeansy na części pierwsze, psuli pralki i maszyny do szycia, żeby ostatecznie zaprosić do siebie Amerykanów i na wycieczce po świątyniach oraz ceremoniach herbacianych, sprzedawać im własne projekty spodni. Dziś oczy całego świata zwrócone są na japońskie ulice, osoby takie jak Rei Kawakubo czy Yohji Yamamoto mają już tytuł legend w świecie mody, a Bape pozostaje jedną z ważniejszych marek street stylowych, ale warto wiedzieć, jaką drogę musiała przejść Japonia, by znaleźć się w tym miejscu.
