Fifty Sounds to opowieść o miłości do języka japońskiego. Trudnej, pełnej potknięć i poczucia osamotnienia, ale też radości, satysfakcji i ciągłej ciekawości. Polly Barton, tłumaczka, której zawdzięczamy między innymi przekłady There’s No Such Thing as an Easy Job Kikuko Tsumury czy Where the Wild Ladies Are Aoko Matsudy – napisała książkę teoretycznie o sobie – o swoim odkrywaniu Japonii, o dorastaniu, i pewnie można ją potraktować jako zbiór autobiograficznych esejów. Dla mnie jednak z każdej kolejnej kartki wylewają się fascynacja wymieszana z odrzuceniem, miłość z nienawiścią, cały splot skomplikowanych i sprzecznych uczuć, które sprawiają, że w moim sercu japoński i Japonia to także rzeczy, które uważam za związek „na zawsze”.
Każdy z rozdziałów zatytułowany jest konkretną japońską onomatopeją (choć warto tu chyba podkreślić, tak jak to czyni zresztą Barton na początku książki, że nazwy „onomatopeja” używa także w kontekście wyrazów, które niekoniecznie są stricte dźwiękonaśladowcze, ale także oddają stan jakiejś rzeczy czy emocję). Przy niektórych fragmentach musiałam sobie zrobić przerwę: bo nagle okazało się, że ktoś potrafi w innym języku uchwycić emocje, które wiążą się z byciem „uta uta”, ze zdążeniem na pociąg „giri giri”, z poczuciem ulgi, „hotto” albo z kleistością natto, którą najlepiej oddaje japońskie „neba neba”.
Barton niektórymi fragmentami tak dobrze oddała to, co czuję, myśląc o tym kraju: rodzaj zachwytu wymieszanego z bezsilnością. I niech o mojej nieuleczalnej fascynacji świadczy fakt, że każde znaczenie jakiejś onomatopei, którego nie byłam świadoma, wywoływało u mnie uśmiech od ucha do ucha – bo poczułam, że z każdym kolejnym znaczeniem jestem coraz bliżej Japonii, nawet jeśli japońskie słówka i konstrukcje często są w mojej głowie “mecha kucha”. Przyznam, że męczyły mnie czasami niektóre przefilozofowane fragmenty czy troszkę przekombinowana językowa ekwilibrystyka. Ale może o to chodziło, żeby w tym wszystkim też pokazać, co możemy zrobić za pomocą słów?
Książka idealna dla osób, które fascynuje Japonia, japoński albo w ogóle uczenie się języków i ten stan zawieszenia pomiędzy nimi, kiedy masz wrażenie, że tracisz w jakiś sposób „prawdziwą” siebie, rozczepiasz się na języki, które znasz, aż stajesz się inną osobą w polskim wydaniu, w angielskim wydaniu, w japońskim, koreańskim i jakimkolwiek innym języku, który skrada w jakimś momencie życia Twoje serce.
