Summer nie ma żadnych innych pasji poza tańcem towarzyskim. Mimo że zaczęła tańczyć zbyt późno i (a może przede wszystkim) nie ma partnera, by startować w zawodach, ochoczo uczęszcza na zajęcia grupy “wujków i cioć” oraz indywidualnie do znanego na taipejskiej scenie Donny’ego. Summer i jej nauczyciel zaprzyjaźniają się na tyle, by wspólnie komentować nagrania innych znanych tancerzy, wychodzić na kolacje i dzielić się swoimi bolączkami przy szukaniu partnerów. Donny jest tak zdesperowany, że nawet jako gej, jest gotowy poślubić kobietę, którą zabierze na prestiżowy turniej Blackpool Dance Festival.
I choć taniec stanowi trzon fabuły, Lee Wei-Jing, tajwańska krytyczka sztuki i dziennikarka, wplata również wątki o autonomii kobiet, odkrywaniu siebie, trudnych relacjach z matką i poszukiwaniu “tego jedynego”, a to wszystko przy zręcznym przedstawieniu plejady barwnych postaci studia Donny’ego. Jest tutaj też trochę historii Tajwanu, między innymi o zakazie tańca podczas autorytarnych rządów partii Kuomintang czy też masakrze w marcu 1947.
The Mermaid’s Tale naprawdę potrafi przenieść czytelnika do dusznych studiów, gdzie królują latynoamerykańskie tańce i pstrokate kostiumy, gdzie konkurencja jest niemała, a kolejne pary rozpadają się na naszych oczach. Bardzo tutaj doceniam tłumaczenie Darryla Starka, już na wstępie objaśniającego wodne metafory, które pewnie umknęłyby mi bez znajomości chińskiego. Zacznijmy od tego, że po chińsku parkiet to “wuchi” – 舞池, więc dosłownie “basen do tańczenia”, a po więcej związków między wodą a tańcem odsyłamy Was do The Mermaid’s Tale.
