Żyjący w latach 1886–1965 Jun’ichirō Tanizaki był jednym z najbardziej interesujących pisarzy japońskich swojego czasu. Jego powieści, opowiadania i eseje stanowiły świadectwo zmian społecznych zachodzących w XX-wiecznej Japonii i jednocześnie kreśliły mroczny świat obsesji i dewiacji erotycznych.
Tanizaki wychowywał się w zamożnej rodzinie kupieckiej, która z powodu trzęsienia ziemi w 1894 r. nagle straciła majątek, przez co nie mógł on ukończyć studiów. Szybko rozwijał się jednak jako pisarz. Jego książki od początku były bardzo poczytne, a autor mógł sobie pozwolić na podróże po Azji i kosztowny dom w stylu zachodnim.
Stracił go jednak w wyniku trzęsienia ziemi w 1923 r. Zamieszkał w Kioto. Po krótkim zachłyśnięciu się zachodnimi kulturami i stylem życia Tanizaki zdecydował się zgłębiać kulturę, sztukę i estetykę japońską, czego rezultatem był m.in. znakomity esej Pochwała cienia.
Bohaterowie jego dzieł to często ludzie rozdarci między starymi japońskimi tradycjami a fascynacją nowoczesnością i Zachodem. Jako jeden z niewielu autorów powojennej Japonii za postaci obierał także starszych mężczyzn zmagających się z własną seksualnością. Wiele jego powieści doczekało się mniej lub bardziej udanych adaptacji filmowych.