Dandelions

Ostatnia, niedokończona powieść japońskiego noblisty z 1968 roku, Yasunariego Kawabaty. Pisarz zaczął ją pisać w 1964 roku i ukazywała się w odcinkach na łamach magazynu literackiego do 1968 roku, w 1972 roku Kawabata popełnił samobójstwo.

Dandelions oparte jest w dużej mierze na dialogach – rozmowach Kuno, młodego mężczyzny, z kobietą, którą znamy jedynie jako “matkę Ineko”. Ineko to narzeczona Kuno, którą ta dwójka bohaterów odwiozło do sanatorium na prowincji. Dziewczyna cierpi na nietypową dolegliwość – spazmy, które wywołują u niej wybiórczą ślepotę i przestaje dostrzegać Kuno. Każdy atak powoduje, że narzeczony znika z jej pola widzenia. Czy to oznaka choroby? Czy miłości, jak chciałby interpretować to Kuno? Zakochany Kuno sprzeciwia się zamykaniu Ineko w izolatorium, ale swój bunt wyraża jedynie w ożywionych dyskusjach z matką Ineko. W powieści, której centralne miejsce zajmuje zawodzący wzrok, Kawabata zdecydował się podkreślić dźwięki – wypowiadane słowa, świątynne dzwony, szum pola dmuchawców, a nawet ciszę.

Dla wielu krytyków książka jest dostrzegalnie niepełna, niedoszlifowana, szczególnie w porównaniu z wcześniejszymi dziełami, które zapewniły Kawabacie literackiego Nobla. Tłumacz, Michael Emmerich, zwraca uwagę, że proces tworzenia zawsze zajmował pisarzowi wiele lat – swoje teksty publikował we fragmentach, a przed wydaniem poprawiał i uzupełniał, przeredagowywał, aż był usatysfakcjonowany. Możemy jedynie żałować, że nie uda nam się zobaczyć skończonego dzieła, takiego, jak wyobrażał sobie mistrz.