Jednotomówka Kyoko Okazaki pokazuje Japonię, jakiej już dawno nie ma – szczyt bubble economy, high-life, który już teraz znamy jedynie ze złotych czasów telewizyjnych seriali i – właśnie – z literatury.
Yumi, nasza lekkoduszna główna bohaterka, to dziewczyna z dobrego domu, która odcięła się od swojej rodziny – mieszka sama, pracuje jako typowa office lady w ciasnej garsonce, a wieczorami dorabia sobie jako luksusowa call-girl. Powodem tego odizolowania jest odwzajemniona nienawiść do macochy; jedynie jej młodsza, przyrodnia siostra Keiko (wygadana jak na swój wiek bestyjka) pozostaje łącznikiem między Yumi, a jej rodzinnym domem. Akcja rozkręca się na dobre, gdy Yumi i Keiko odkrywają, że macocha ma romans z dużo młodszym mężczyzną – jest nim Haruo, student, marzący o karierze pisarza.
Pink to idealnie wyważony komediodramat, trochę Was rozbawi (scena, w której Haruo i Keiko “piszą” powieść!), trochę wzruszy, da też trochę tematów do rozmyślań. W posłowiu do mangi, Kyoko Okazaki napisała:
This is a story about the everyday life and adventures, the “love” and “capitalism” of a girl who was born, raised and “normally” wrecked (like Zelda Fitzgerald?) in a boring town called Tokyo.
Pink to też komiks o poszukiwaniu szczęścia, na swój sposób i z takich elementów, z jakich możemy je zmontować, w takim świecie, w jakim przyszło nam żyć.
